Mijn opkamertje

Mijn opkamertje was klein je kwam er binnen via de bijkeuken. Eerst vijf treden op. Alle kleuren die niet bij elkaar passen is het eerste wat opvalt. Paars, groen, rood. Foto's van de rolling stones, Brigitte Bardot, Sophia Loren enz. Een oude radio met opvallend goed geluid, onder de klep een hele goede pickup. Losse boxen met daaraan kleine fiets lampjes in alle kleuren van de regenboog, die aan en uitgaan op de ritmes van de muziek. Een klein raampje van vijftig bij tachtig centimeter. Nachts pikkedonker en muisstil. Ja, alle weertypes hadden wel wat regen storm en hagel je hoefde niet zoals nu op de PC te kijken. Je kon de sneeuw horen vallen zo stil kon het soms zijn. Onder het opkamertje een oude vochtige kelder waar de dahlia s werden opgeslagen en de salamanders langs de muren liepen. Het vocht trok natuurlijk ook door in het opkamertje en was niet goed voor je gezondheid natuurlijk. Maar daar had je toen nog geen besef van. In de winter vroor het binnen net zo hard als buiten. S Morgens Werd je vaak wakker, dan was je deken door je adem helemaal bevroren. Je kon het rechtop zetten tegen de muur. Soms heerlijk diep onder je deken liggend sprong je plots recht op als je wat hoorde buiten. Een knal op je openstaande raampje, stijf van schrik luisteren wat er verder ging gebeuren. Dan een snuivend briesend geluid, een koe potverdomme uitgebroken uit het wijland van de buren. Dan hups uit het raampje springen om dat beest te pakken en weer terug te brengen achter het prikkeldraad voordat de koe de weg op zou lopen. Dan weer lag je heerlijk te slapen en werd wakker van een geluid buiten. Eerst een tijdje wakker liggen en luisteren. Twijfel of er iemand is. Via het raampje of via de achterkant van het huis stilletjes naar buiten sluipend muisstil ergens achter een boom staand horen en kijken of er iemand rond het huis sluipt. Ja, geluid iets verderop bij het duivenhok. Kan je twee dingen doen of er op af gaan of een steen in de richting van het geluid gooien. Het tweede, je gooit en ja daar zet het iemand op een lopen en verdwijnt in het duister. Dan weer terug in bed waar je hart eerst weer in zijn normale ritme moet komen. Nog een tijdje luisteren, maar het blijft stil. De hond nou ja, hond een kleintje lag meestal bovenop de deken te slapen. Behalve in de winter dan kroop hij stiekem in de nacht onder de dekens. Soms hoorde je zelf helemaal niets maar de hond wel. Hij begon dan hevig te brommen en te grommen. Om vervolgens plotseling met een hevig lawaai naar het raampje te vliegen. Het gekke was dat er dan vaak niets te zien was.In zwoele nachten in de zomer lag ik gewoon buiten in het gras te slapen voor mijn slaapkamertje. Of nam een duik ik het zwembad van de buren, die vijftig meter achter ons huis lag. En waar ook wij gebruik van mochten maken. Maar je lag ook regelmatig in bed en hoorde onverklaarbare geluiden wat door weersveranderingen kwam zoals werkend hout van de balken in het huis, of ander materiaal. Geluiden waar je fantasie van ging werken en je dingen in je hoofd haalde die er niet waren. Bang werd je dan en kroop steeds verder onder de dekens. Doodsangsten heb ik wel eens uitgestaan waar je helemaal gek van word, en je hart bonst tot in je keel. Iemand die het zelf ook heeft meegemaakt weet wat ik bedoel.